Sproszkowany tytoń, często wzbogacony kompozycjami aromatyzującymi, przeznaczony do zażywania przez nos.
Jako pierwsi, tabakę zażywali Indianie obu Ameryk, jeszcze na długo przed przybyciem pierwszych Europejczyków na ich ziemie.
Pierwszymi, którzy poznali i opisali zwyczaj wciągania sproszkowanego tytoniu do nosa, byli żeglarze, który towarzyszyli Kolumbowi podczas jego drugiej wyprawy. Pierwsza wzmianka pochodzi z roku 1497, z książkiDe In-sularium Ritibus, autorstwa zakonnika Romana Pane, który w czasie swojego pobytu na Haiti zauważył, że Indianie Taino inhalowali do nosa zmielony na proszek tytoń, przez rurki w kształcie litery Y.
W wieku XVI hiszpańscy lekarze zaczęli używać tabaki jako lekarstwa, które może wyleczyć zarówno kiłę jak i raka.
Właśnie w Lizbonie po raz pierwszy ze zmielonym tytoniem spotkał się francuski ambasador Jean Nicot de Villeman (to od jego nazwiska wzięła się nazwa nikotyna), i przesłał próbki na dwór królewski w Paryżu. Tam, zmielony tytoń pomógł Katarzynie Medycejskiej w leczeniu migreny – co stało się powodem, że zażywanie tabaki stało się popularne również na innych dworach europejskich.